Popping "pop music"

Merhaba değerli okurum,

Kanımca cesur bir yazı olacak.

Bu yazının yazılma sebebi aşağıda dinleyebileceğiniz müzikalin “the ballad of the sad young man” daki trombon solosu, sosyal medyada yapılan kısa bir gezinti ve bir kaç tanıdığın deneyim edilen müzik zevkinden ibarettir.

Aslında pop müziğin estetiği ve değeriyle ilgili şüphelerim ve günümüz temsilcileri Sıla, Ozan Doğulu vb. yeniyetmelerin kendimce dayanılmaz bulduğum eserlerini inceledikten sonra bu yazıyı kaleme almak istedim.

Yaşım bugün 20; Sezen Aksu, Zuhal Olcay, Ayna, Barış Manço, Çelik dinleyerek büyüyen bir genç olarak, Tarkan'ın yanından geçtiysem de, Yıldız Tilbelerin, Hadiselerin, Murat Bozların, Atiyelerin yoluna hiç sapmadım. 

Gelin "on"ları daha detaylı yorumlayalım:

 Popüler müzik 

“Studying Populer Music” isimli kitabında, dünyaca ünlü müzikbilimci Richard Middleton, popüler müzik kavramını 4 kategoride inceliyor:

1. si popüler müziğin basit, bayağı bir tür olduğunu söylüyor. Yani popüler müziğin kolay anlaşılır, basit bir müzik olduğu, estetik bir değer taşımadığı düşüncesini beraberinde getiriyor.

2. si ise popüler müziği “halk” ya da “sanat” müziği olmayan müzik şeklinde tanımlar. Bu tanımın yapılabilmesi için halk ya da sanat müziği kavramlarının çizgilerinin belirlenmesi gerekiyor. Ancak sınırlar tam olarak çizilemediğinden bu ayrımın yapılması da pek mümkün değil.

3. kategori, popüler müziği belirli bir toplumsal grup ile ilişkilendirir. Folklor/Edebiyat isimli dergide yayınlanan bir makalede " insanın kimlik problemini popüler müziğin "sıradanlığı" ve yarattığı sahte grup similisyonuyla çözdüğü" fikri ele alınır. (Makalenin tamamına buradan ulaşılabilir: http://www.muzikegitimcileri.net/bilimsel/makale/V-Yildirim_3.html )

4. kategoride popüler müzik, medya ve müzik endüstrisi ile ilişkilendirilerek teknoloji ve ekonomi temelli bir tanım yapılır. Bu yaklaşıma göre, pazarın dışında kalan, müzik endüstrisi ve medya ile ilişkiye girmeyerek tutunmaya çalışan müzikler saf dışı kalır.

4. kategoride sunulan fikre göre, popüler müzik tüketim kültürünün vazgeçilmez bir unsuru olan bir ögedir. Yani pop müzik yapımı, ticaretin boyunduruğu altındadır ve müzik endüstrisinden bağımsız olarak düşünülemez.

Middleton, kategorizasyon işleminden sonra fikirlerini şöyle toparlar:   

"Bütün bu değerlendirmelerin sonrasında, pop müziğin içerdiği bu olumsuz anlamlar dahilinde tüm pop şarkılarının ve şarkıcılarının kötü ya da değersiz olduğunu söylemek mümkündür, ama bu pek de adil olmaz.  Pop, tüm bu üretim koşulları içerisinde öyle ya da böyle bir beğeni oluşturur ve bu tüketim zihniyetinin karşısında duran ya da buna direnen pop şarkıcısı ve şarkı sayısı da az değildir. İyi müziğin kendine göre bir estetik standartının ve özgünlüğünün olması beklenir.”

Burada bütün bu bilimsel açıklamaların ötesinde, kişisel fikrim, Türk pop müziğinin 2000’li yıllardan itibaren hiç bir şekilde kültürel ögeleri barındırmayan, müzik değeri düşük, özenti projeler  ve kapitalist kaygılar yüzünden bozulmaya başladığıdır. 

  

 Bir de elektronik "müzik" var?

Konuyla ilgili Ekşi Sözlük’teki ilk yorum şöyle: “Geniş kitlelere tanıtılmadan önce laboratuvar deneyi olarak kullanılan bir müzik türü.”

Bir diğeri ise şu : “Bilgisayarı müzik aleti olarak kullanmaya çalışmak.”

Yeterli.